Ik wil meer!

Met de komst van een prins naar het paleis waar Simran keukenhulp is, verandert er veel. Ze raakt verweven met zijn ondoorzichtige plannen, en voor ze het weet is ze met hem en zijn vrienden op avontuur. Maar tijdens de reis vol monsters en vreemde koninkrijken is niemand wat hij zegt te zijn. Al gaande veranderen de loyaliteiten en ook de doelen.
Simran is nieuwsgierig en avontuurlijk aangelegd, hoewel ze lange tijd vasthoudt aan het idee dat voor haar kaste niets anders is weggelegd dan werk in de paleiskeuken. Met haar liefde (en die van de schrijfster) voor verhalen uit het betoverende Suryan begrijpen wij als lezer al snel dat de keuken niet haar lot zal zijn.
De omslag van het boek geeft een duidelijk beeld van het verhaal: sprookjesachtig, mysterieus, oriëntaals. De mooie kaart op de schutbladen en enkele illustraties binnenin maken het helemaal af. Een boek dat je in de winkel gemakkelijk in handen neemt.
Rima Orie schrijft in een prettige schrijfstijl. Haar sprookjesachtige beschrijvingen voeren je mee naar andere streken, andere goden en wezens. Dat gaat gepaard met een groot aantal namen en termen. Er is sprake van een berglandschap, een rivier, woestijnen, steppen, een duister bos. Er zijn verschillende landen met verschillende besturen. Eigenlijk is er vooral: veel. Veel om te onthouden en te beleven.
Tussen de leiders en demonische of goddelijke wezens speelt een politiek spel, vrienden zijn niet altijd vrienden, verraders worden toch weer vrienden, prinsen zijn niet altijd prinsen, of toch wel? Op een gegeven moment lijkt iedereen te zwendelen. Zelfs Simran leert te bedriegen. Tijdens de tocht veranderen haar doelen, van terugkeren, naar amulet terugvinden, naar prins redden. Toch wordt haar reis meer gestuurd door het lot en wat anderen haar aandoen, dan door haar eigen handelingen. Op de plekken waar ze zelf het heft in handen neemt, vind ik haar het sterkst tot haar recht komen.
Ik raakte door de plotwendingen af en toe de draad kwijt. Toch hoeft het niet minder of simpeler. Integendeel, vierhonderd pagina's waren eigenlijk niet genoeg.
Rima Orie had van mij best een extra hoofdstuk mogen besteden aan de tocht door de woestijn, de gevaren erin, de dorst, de zandstorm. Ook in het dichte woud had Simran van mij nog wel wat langer mogen ronddwalen. En zeker de plekken waar vrienden en vijanden en leugens en waarheden door elkaar spelen, hadden van mij meer ruimte mogen hebben. Af en toe wat rust in deze caleidoscopische roman had hem voor mij nog mooier gemaakt.