Race tegen de klok om zoon en ons goed verhaal te geven

Wat begon als een leuk verhaal voor op feestjes, werd ineens werkelijkheid. De ik-figuur heeft voor haar 18e verjaardag een bijzondere ring gekregen. Al in de eerste sterke zin, die de eerste hele bladzijde beslaat, blijkt het toeval waarop dit tot stand komt. De ik-figuur krijgt de ring van haar oma, maar moet daarbij beloven dat zij haar kind vernoemt naar een verre oom. Het verhaal rondom deze oom is een familieverhaal geworden, waarbij iedereen verhaalt over de manier waarop hij na de oorlog via een bomaanslag een heldendaad heeft verricht. Als de ik-figuur zwanger blijkt van een jongetje moet hij de naam Frans krijgen, maar heeft deze verre oom wel zo’n heldendaad verricht en kan zij haar kind naast de naam, wel een echt heldenverhaal meegeven? De twijfel slaat toe en de ik-figuur gaat op zoek naar het echte verhaal. Het boek geeft een indringendheid weer door het aftellen per hoofdstuk, waardoor je als lezer voelt dat de bevallingsdatum nadert en dat het dus dringender wordt om de waarheid te achterhalen. Ze gaat op zoek naar verre familieleden en kennissen van haar verre oom, verzamelt stukje informatie, maar ieder heeft zijn eigen verhaal en de waarheid wordt er niet duidelijker op. Haar gevecht met muggen, die door stilstaand water onder het huis elke nacht haar bloed drinken, haar verwijdering met haar partner D, die niet begrijpt dat een naam zo zwaar moet wegen en haar zoektocht naar het oorlogsverhaal door dossiers in het Nationaal Archief en zelfs hoog-zwanger in het buitenland, leiden tot een nieuw verhaal en tot de uiteindelijke naam van hun zoontje.

Met En we noemen hem, heeft Marjolijn van Heemstra een literair werk geschreven. Is het non-fictie of toch een roman? Als lezer doet het hele verhaal en de noodzaak tot een goed verhaal en het aftellen tot de bevalling als waar-gebeurd aan. Toch geeft de ik-figuur blijk van romantisering en ontstaat een prachtig en goed-leesbaar boek met meer symboliek dan op eerste gezicht zichtbaar is.