Kroniek van een erfenis

Ingeborg van ’t Pad Bosch heeft met dit debuut een geloofwaardige familieroman met historische en kunstelementen geschreven. Haar schrijfstijl is goed, haar woordgebruik en beschrijvingen passen bij de tijdsgeest rond 1900 in New York en de oorlogsjaren in Nederland. Haar achtergrond als psychologe is herkenbaar omdat ze oog heeft voor de ontwikkeling van haar personages die in relatie tot anderen zichzelf niet mogen of kunnen zijn. Het verhaal ontwikkelt zich eerst wat afstandelijk en langzaam, maar met de opbouw weet ze uiteindelijk een prachtig plot neer te zetten.

Christiaan groeit op rond 1900 in New York. Zijn vader heeft een bedrijf in haar en haarstukjes en Christaan geniet van de kleurrijke figuren die langskomen en van de kunst- en muziekmiddagen die ze moeder thuis organiseert. Steeds meer komt hij in aanraking met flamboyante personen en raakt hij in verleiding. Zijn vader kleineert hem steeds meer en heeft geen enkel vertrouwen in Christiaan. Christiaan lijkt zich kleiner te maken en worstelt met zichzelf. Als zijn vader het gezin dwingt om terug te keren naar Nederland en daar overlijdt, laat hij Christiaan een lege erfenis na. Na een innerlijke worsteling legt Christiaan zich toe op kunst. Met de dreigende oorlog verzamelt hij kunst om zich heen en bouwt hierin een naam op. Hij vertrekt met een vriend naar New York om een goede daad te verrichten. In de oorlogsjaren trekt hij zich verder terug in zijn huis, starend naar het schilderij in zijn kamer. Zijn vriend Pe laat zijn dochter Hannah bij hem onderduiken. Deze Hannah luistert naar de verhalen van Christiaan, terwijl Christiaans leven steeds leger wordt. Prachtig hoe deze verhalen doorwerken en een ander leven een wending geven. En na het lezen van dit boek kijk ik anders naar bezems en borstels.