de werkelijkheid echoot door dranknevelen

Heeft Dimitri Verhulst over dit boek nagedacht? Of is het een samenraapsel van menig verdronken avond? Het boek leest alsof het geschreven is op een lange avond en nacht stappen. Dit boek is niet mijn stijl. Het doet goedkoop aan en de hoofdpersoon irriteert me. Een man zonder ruggengraat, die anderen becommentarieert alsof hij er boven staat, die ziet zonder te zien. De drank, zijn saffies en lege babbelpraat op de voorgrond, terwijl op Schiphol een aanslag met veel doden plaatsvindt. De wereld staat in brand, maar de hoofdpersoon leeft er langs, in een roes gesust, in nevelen gehuld, van de ene trappist of gin naar een sigaret en lege ontmoeting in een volgend café. De ontmoetingen blijven op afstand, de beschrijvingen zijn rauw en ranzig. Soms is het taalgebruik verrassend met herhalende klanken of rijm. Terwijl in dit boek niets is, zoals het zou moeten zijn, echoot dit boek tegelijkertijd een werkelijkheid die er wel degelijk is.

Spoo Pee Doo – Archie Shepp; jazz-song over (vermeende) vrijheid