Alleraardigst kleinood

Een pareltje, een kleinood. Niemand heeft het gedaan van Diane Broeckhoven is een boek(je) dat ik zelf op grond van zijn geringe dikte zelf niet zou pakken, want: te dun, maar waarover ik na het gelezen te hebben toch de eerder genoemde kwalificaties voel opborrelen. De (Vlaamse) schrijfster kende ik nog niet, maar die blijkt ook al een indrukwekkend oeuvre op haar naam te hebben staan. Hoog tijd om haar op mijn Wil ik lezen – lijstje te zetten, want ik ben erg nieuwsgierig naar meer Broeckhoven geworden.

Maar, terug naar Niemand heeft het gedaan. Niemand blijkt het onzichtbare vriendinnetje van de zevenjarige Bonnie te zijn, de vertederende ik-figuur van het verhaal en dochter van de drieëntwintigjarige Lena. Een vader is er niet, Bonnie groeit op tussen allemaal vrouwen: haar jonge moeder, haar oma en haar overoma. Ze wonen allemaal in dezelfde straat en de moeder van Bonnie verdient wat geld met de verkoop van tweedehands kinderkleding. Voor Bonnie is dat allemaal niet genoeg, maar haar moeder had en heeft toch andere dromen dan dit bestaan.

De wereld van Bonnie komt op zijn kop te staan wanneer haar moeder een relatie krijgt met een meester van haar school, Hans Weeda, voor haar meester Weetal. Hans heeft een hartkwaal. Het moeten delen van haar moeder met deze ‘oude man’ valt Bonnie zwaar. Wanneer Hans voor het eerst een nachtje blijft slapen wordt Bonnie letterlijk ziek en de stem van Niemand, die alleen zij kan horen, wordt steeds luider en kwaadaardiger. Naarmate de tijd vordert worden Hans en Lena steeds gelukkiger met elkaar en wordt Bonnie steeds ongelukkiger. Het einde van het boek laat zich vrij eenvoudig voorspellen, ook gezien de titel van het boek. Broeckhoven lijkt zich te hebben laten inspireren door La Chatte van Colette, qua plot in ieder geval.

Op de buitenkant van het boekje staat een ouderwetse houten kast, met daaraan een minstens even ouderwetse witte trouwjurk. Het boek begint met een proloog, waarin al diverse vooruitwijzingen staan naar de afloop van het boek. Vervolgens wordt in zes hoofdstukken in vlotte stijl uiteengezet wat de relatie is tussen de verschillende personages. Je begrijpt als lezer zowel de gevoelens van de jonge Bonnie als die van haar moeder Lena. Het perspectief vanuit Bonnie is wel een vondst, omdat zij de enige is die Niemand kan waarnemen. De dementerende overoma zorgt voor een grappige en vrolijke noot zo nu en dan.

Al met al een alleraardigst boekje om even tussendoor te lezen. Diane Broeckhoven heeft een prettige schrijfstijl en weet op geloofwaardige wijze de denkwereld van een jong meisje onder woorden te brengen. Minpuntje van het boek vond ik de voorspelbaarheid van de gebeurtenissen, bijvoorbeeld wanneer Hans het boek Le meurtrier van Guy de Maupassant gaat lezen, maar goed. Voor mij is het boek aanleiding om andere (en hopelijk wat dikkere) boeken van haar hand te gaan lezen, want dit smaakt naar meer.