Vervreemding op alle niveaus

Astrid is een vrouw van negenendertig. Ze is getrouwd met David, moeder van de vijfjarige Louis en ze is een succesvolle eventmanager. Wanneer na een drukke dag haar iPhone bij haar zoontje in bad valt, slaan de stoppen bij haar door; ze stapt in haar auto en lijkt voor de buitenwereld dagenlang van de aardbodem verdwenen.
De beginsituatie die Peter Terrin beschrijft in Patricia is zeer herkenbaar; een telefoon die het plotseling begeeft zorgt bij de eigenaar doorgaans voor een gevoel van afgesloten zijn van je eigen leven. Hoe de hoofdpersoon reageert op dit incident is echter vanaf het begin meteen intrigerend, omdat haar reactie zoveel vragen oproept. De vervreemding van haar gezin, haar huis en haar werk vindt zo abrupt plaats, dat je je onwillekeurig afvraagt of er niet meer aan de hand is geweest in de thuissituatie van de hoofdpersoon, ook door de manier waarop de relatie met echtgenoot David beschreven wordt. Tussen de regels door wordt namelijk duidelijk dat David een nogal overheersend type is en dat fysiek geweld weliswaar niet bij hem past, omdat hij daar te slim voor is, maar dat hij thuis wel de regels bepaalt. Net wanneer je als lezer denkt de reactie van de hoofdpersoon te gaan begrijpen, vallen je plotseling andere dingen in het boek op, waardoor je je standpunt ten aanzien van wat er aan de hand is moet herijken. Terrin doet dat op een buitengewoon slimme en impliciete manier, bijna terloops, waardoor je geregeld bepaalde passages even wilt teruglezen.
“Ik vond het een lelijke foto, en David wist dat. Had hij die gekozen om me te pesten? Even scheen het me toe dat hij alles wist, dat hij op dit ogenblik thuis voor de televisie zat te grinniken, een glaasje rood erbij. Natuurlijk niet. Ik keek naar mezelf en probeerde te zien wat David in de foto zag, maar net als toen lukte het me niet. Het was een slechte foto voor een opsporingsbericht, ik leek er nauwelijks op. Dit had net zo goed een andere vrouw kunnen zijn.”
Ook in het tweede deel van het boek, waarin er toch een aantal zaken al min of meer opgehelderd is, blijft de spanning voelbaar, zij het in andere mate, maar toch is ook in dit deel niets wat het lijkt en moet de lezer continu hypotheses omtrent de gebeurtenissen aanpassen. Terrin voert de lezers duidelijk geen hapklare brokken, maar heeft in plaats daarvan van Patricia een zeer fraai geschreven roman gemaakt waarin hij de lezer zeer grote vrijheden gunt voor een interpretatie.