Absurd verhaal vol droge, inktzwarte humor

In het tweede deel over de 100-jarige man Allan Karlsson en zijn kompaan Julius, leiden de beide heren een luxe, paradijselijk leven op Bali. Luxe, maar dodelijk saai. Als Julius aan Allan voor zijn 101-jarige verjaardag een ballonvaart met voldoende flessen champagne aan boord cadeau geeft, is dat de opmaat voor nieuwe avonturen van het bejaarde duo. Ze belanden in zee en worden als drenkelingen opgevist door een Noord-Koreaans militair schip op weg naar huis. Dat dat schip gesmokkeld verrijkt uranium vervoert voor Kim Jong-un weten ze op dat moment nog niet. Binnen de kortste keren vormen ze het middelpunt van een diplomatieke rel waar vele leidende politieke figuren bij betrokken raken.

Het is even wennen aan de droge, soms inktzwarte, humor van Jonas Jonasson. Op de meest nuchtere en laconieke toon beschrijft Jonasson bijvoorbeeld het doodsvonnis van een aantal Noord-Koreanen door het gedrag van zijn protagonisten Allen en Julius. Dit is waarschijnlijk zijn manier om aan te geven hoe weinig een mensenleven betekent in Noord-Korea en het gemak waarmee de ‘raketman’ beslist over leven en dood, maar geeft je als lezer een ongemakkelijk gevoel. Toch ziet er meer dan voldoende humor in het verhaal, dat ingenieus in elkaar zit. Niet dat je schaterlachend op de bank zit, maar een glimlach kan je zo nu en dan toch niet onderdrukken. De beschrijving van bijvoorbeeld Trump met zijn Twittergedrag zijn raak, net als de interactie tussen Trump en Kim Jong-un. Allans avonturen zorgen voor een domino-effect. Elke actie die hij onderneemt, zorgt voor een absurde maar desondanks ook logische reactie waardoor hij als een soort Forrest Gump in contact komt de grote politieke leiders. Daarnaast besteedt hij bijna tussen neus en lippen door aandacht aan de vluchtelingenproblematiek, vreemdelingenhaat en de angst voor terrorisme en aanslagen.

Als je, net als ik, het eerste boek niet hebt gelezen, is het, ondanks dat het verhaal daar los van staat, wat lastig inkomen. Er wordt geen tijd meer besteed aan het ‘kennismaken’ met de hoofdpersonages en je wordt direct het verhaal in geslingerd. Hierdoor blijven Allan en Julius wat oppervlakkig en gaan ze als karakter niet echt leven. En dat geldt ook voor de andere bijpersonages. Ze spelen de rol die nodig is voor het verhaal, maar daar blijft het bij. Het boek is zeer actueel, en misschien zal juist daarom het verhaal maar een beperkte houdbaarheidsdatum hebben. Aan de andere kant geeft het ook een mooi tijdsbeeld van hoe de wereld er anno 2018 uitziet.