Ontroerend liefdesverhaal

Om te beginnen de cover: prachtig die nostalgische, weemoedige sfeer die het oproept. Ik hou ervan! En als je dan de eerste paar bladzijden gelezen hebt, sluit je hoofdpersoon Grace uit de eerste verhaallijn uit 1954 in je hart. Je krijgt direct een ongelooflijke hekel aan haar echtgenoot, rechter Martin Moran: wat een nare, hardvochtige man. Dat gevoel wordt eigenlijk steeds sterker in de tweede verhaallijn: die van dochter Emma dertig jaar later in 1984. En dan heb je ook nog de afschuwelijke tante Violet die mogelijk nog erger is dan de rechter. Wat een verschrikkelijke vrouw zeg! Zij maakt niet alleen Grace het leven zuur, maar gaat daar in het leven van Emma vrolijk mee verder. En de rechter laat het allemaal maar gebeuren en je snapt gewoon niets van zijn houding. Vikram, in de derde verhaallijn in Bangalore in India, is ook iemand met wie je meeleeft. Al lezende wordt je boos en verdrietig over het onrecht dat met name Grace en Vikram en in iets mindere mate Emma wordt aangedaan. Dat het allemaal toch ook nog wel een beetje anders in elkaar steekt, wordt pas helemaal op het eind duidelijk.

Ik vond het bijna schokkend om te lezen in hoe het er in de jaren vijftig aan toeging in psychiatrische klinieken en hoe je daar dus gewoon tegen je wil kon worden opgesloten, terwijl je helemaal niets psychisch mankeerde. En ook hoe Vikram in die jaren als derderangsburger werd behandeld, terwijl hij een hoogopgeleide arts was. Dat kan je je toch bijna niet voorstellen?

Ann O’Loughlin heeft een plezierige schrijfstijl met mooie vloeiende zinnen, geloofwaardige dialogen en mooie sfeerbeelden. De afwisseling tussen heden en verleden en de verschillende personages, waardoor je steeds meer komt te weten over wat er precies gebeurd is, is ook prima gedoseerd. Dus geen constant heen en weer springen, maar langere hoofdstukken per verhaallijn. Dat geeft je de tijd om je te verdiepen in de personen en er een ‘band’ mee te krijgen.

Maar toch een ook paar kleine kritiekpuntjes. Ik vond het vreemd dat de rechter wel twee totaal verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. Zijn starre, strenge en ongeïnteresseerde houding naar zijn vrouw en eigen dochter Emma valt gewoon niet te rijmen met de goede, onzelfzuchtige kant die hij aan anderen toont. Dat ging er bij niet helemaal in. En ook de uiteindelijke plot was opeens wel heel erg snel afgerond. Maar dat zijn slechts kleine kanttekeningen, want voor de rest is het een prachtig verhaal, dus van mij een volmondig HOT!