Ontroerende feelgood over rouw en verder gaan met leven

Hoofdpersoon Tom verdrinkt in zijn verdriet als zijn vrouw en soulmate Laura na een noodlottig ongeval plotseling overlijdt. Hij vlucht in zijn werk als producer bij een grote commerciële tv-zender en sluit zich af voor de hele wereld, inclusief zijn eigen dochters Evie en Lola. Gelukkig is daar zijn schoonmoeder Linda die het huishouden draaiende houdt en liefdevol voor haar kleinkinderen zorgt.

In Het jaar na jou laat Mike Gayle afwisselend weduwnaar Tom en schoonmoeder Linda aan het woord. In een korte flashback wordt duidelijk waaraan Laura overleden is en dat zich vanaf dat moment een diepe wanhoop van Tom heeft meester gemaakt. Een immens groot verdriet dat hem in een diep dal heeft gestort waar hij bij aanvang van het verhaal, een jaar na het overlijden van Laura, nog steeds niet uit gekrabbeld is. Die wanhoop heeft ervoor gezorgd dat Linda niet anders kon dan voor het hele gezin een rots in de branding te zijn. Ze schuift haar eigen verdriet over de dood van haar dochter opzij, waardoor haar eigen rouwproces in het geding komt. Als zij echter besluit om voor een half jaar naar Australië te vertrekken en de zorg voor de kinderen aan Tom toe te vertrouwen, heeft dit grote gevolgen voor zowel Tom en de kinderen als voor Linda persoonlijk.

De eerste kennismaking met Tom geeft je een dubbel gevoel. Aan de ene kant leef je enorm met hem mee en snap je zijn wanhoop en verdriet, maar aan de andere kant vind je hem egoïstisch in de manier waarop hij zich bijna wentelt in zelfmedelijden. En dat gevoel wordt nog versterkt door zijn doen en laten als Linda hem, door haar besluit om voor een half jaar naar Australië te vertrekken, dwingt om de zorg voor zijn kinderen op zich te nemen. Je zou hem wel door elkaar willen rammelen, als hij op het moment dat hij met zijn neus op de feiten wordt gedrukt, nog steeds alleen maar met zichzelf bezig is! Maar op het moment dat Tom tot inkeer komt en kiest voor zijn twee meiden, ga je van hem houden.

Je ziet hem langzaam groeien in zijn vaderrol, waarbij hij soms met zijn handen in het haar staat als hij te maken maakt krijgt met de pubermeisjes-problemen van zijn oudste dochter Evie. Dat hij daarbij soms besluiten neemt die niet helemaal uitpakken zoals hij ze bedoeld heeft, zorgt regelmatig voor een grote glimlach op je gezicht. Zoals bijvoorbeeld zijn oplossing om de eigenwaarde van Evie op te krikken door haar carte blanche te geven om samen met haar vriendinnen nieuwe kleren te kopen. Maar die korte, nauw aansluitende paarse glitterjurk en zwarte sandalen met plateauzolen waren nou niet echt wat hij voor ogen had. En dat ze aan deze outfit op het schoolfeest ‘verkleed als paaldanseres’ vriendje Oliver overhoudt, zorgt weer voor andere problemen waar hij als vader soms geen raad mee weet. Zo zie je het allesoverheersende verdriet stukje bij beetje plaatsmaken voor weer zin in het leven krijgen en openstaan voor nieuwe vriendschappen en misschien zelfs een nieuwe liefde. Dit wordt in één klap bijna tenietgedaan als hij achter een groot geheim van Laura komt.

Met Linda gebeurt eigenlijk het omgekeerde. Eindelijk kan en mag ze zich overgeven aan haar verdriet en begint voor haar eigenlijk nu pas het rouwproces. Ze mist Tom en de kinderen verschrikkelijk, maar ook voor haar is deze periode uiteindelijk louterend, ze kan de dood van Laura een plaatsje geven en klimt ook weer op uit een diep dal.

Door de afwisseling van vertelperspectief blijft het verhaal boeiend. Je leest hoe beiden bepaalde gebeurtenissen anders beleven, hoe ze eerst afstand van elkaar (moeten) nemen om hun eigen leven weer op de rails te krijgen en ze ieder op hun eigen manier de dood van Laura een plaatsje geven om daarna tot slot weer één familie worden.

Het is een boek waarin ontroering, verontwaardiging en humor elkaar afwisselen. Als je Het jaar na jou dichtslaat dan heb je er het volste vertrouwen in dat Tom en zijn meiden het wel gaan redden en dat de belangrijkste les is dat het verleden het verleden is, maar dat de toekomst alles kan zijn wat je wil, zolang je de hoop maar nooit opgeeft.