Rustig voortkabbelend geheel

Lichte jaren is het eerste deel van het vierluik De Cazalets. Maar echt licht blijken die jaren niet te zijn. Het is de tijd vlak voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog en de voltallige familie Cazalet brengt hun zomervakantie door op het landgoed van de (groot)ouders: de Generaal en de Baronie. De familie bestaat uit de zonen Edward, Hugh en Rupert en de (ongetrouwde) dochter Rachel. Edward en Hugh houden zich doordeweeks nog in London op omdat zij de leiding hebben over het familiebedrijf, wat Edward alle ruimte geeft om zich te vermaken met zijn vele buitenechtelijke relaties.

Howard besteedt heel veel aandacht aan de introductie van de vele personen waaruit de familie Cazalet, en hun personeel, bestaat. Hoewel dat een mooi beeld geeft van hoe er in die tijd werd gedacht en gecommuniceerd, is het niet echt bevorderlijk voor de snelheid in het verhaal. Ze verzandt soms in beschrijvingen van zaken of onderwerpen die voor het verhaal niet echt relevant zijn. Toch heeft ze wel een mooie schrijfstijl en wil je ondanks dat het verhaal wat doorkabbelt weten wat de toekomst voor iedereen in petto heeft. Want de verschillende karakters zijn wel allemaal interessant en ook hun niet uitgesproken gevoelens en gedachten. Iedereen is eigenlijk anders dan ze zich voordoen. Ze proberen de verwachtingen waarvan ze denken dat de ander die van hen heeft waar te maken. En het aardige van de perspectiefwisselingen van de ene persoon naar de andere is, dat blijkt dat die persoon hele andere verwachtingen heeft. Dat komt nog het meest tot uiting in de relatie van Hugh en Sybil. Ze doen dingen waarvan ze denken dat de ander dat leuk vindt en dan blijkt dat ze het eigenlijk allebei helemaal niet leuk vinden en liever iets anders hadden gedaan.

Het is interessant over de verschillen tussen mannen en vrouwen en ook tussen de jongens en meisjes te lezen. Je krijgt een glimp te zien van het afschuwelijke kostschoolleven van de jongens, als ze met angst en beven het einde van de zomervakantie tegemoetzien. Maar ook de geestdodende verveling van de vrouwen, wiens enige taak in het leven lijkt kinderen te baren, op te voeden en zich bezig te houden met vrijwilligerswerk. En van Rachel, de ongetrouwde dochter, wordt verwacht dat zij de zorg voor haar ouders op zich neemt en altijd maar klaar staat voor iedereen, zonder dat er oog is voor haar behoeften. Maar los hiervan gebeurt er eigenlijk weinig en is het een beschrijving van het dagelijkse leven en ja, daarin gebeurt niet zo heel veel spectaculairs. Dus wat dat betreft is het een mooie weergave van het werkelijke dagelijkse leven. Maar in een verhaal verwacht je nu eenmaal toch iets meer actie. Misschien moet dit deel echt gezien worden als introductie van de vele karakters en begint het echte verhaal pas in het volgende deel. Maar het is in dat geval dan een gemis dat het verhaal niet toewerkt naar een climax en eindigt met een cliffhanger als opmaat voor dit tweede deel.