Mooi maar niet groots

Waar ben ik als lezer beland, die vraag drong zich in het begin op. Een grote afvoerput van de samenleving, ergens in de toekomst. Een absurdistisch decor dat aardig overeenkomt met de hel. Een paar junks pogen daar te overleven. Geen ontsnappen mogelijk. Hoop is daar slechts een iele fantasie. Daar knoopt een vader zich aan vast als hij tracht om zijn verslaafde dochter weg te halen uit dit nare oord.

Het einde vond ik knettersterk, wat goed is voor de 'afdronk' van een roman.
Wat ik ook prettig vind is dat een auteur een goed thema aansneed. Slagen de hoofdpersonen erin om zich te ontworstelen aan deze hel op aarde, waar ze zelf voor hebben gekozen? Is de liefde van een vader voor zijn dochter sterk genoeg om zijn kind te onttrekken aan het verderf? Als lezer klamp je je vast aan de kracht van de liefde, waarvan je hoopt dat die als een knop zal uitbotten tot een bloem in het asgrauwe duister.

Wat goed werkt is de snelheid en de actie. Je moet wel meegaan in de ontwikkelingen die Lauerhohn in hoog tempo voorschotelt. Opvallend daarbij is hoe rauw zijn beschrijvingen zijn. Uit elkaar spattende hoofden, walmende vuilnisbelten waar de personages wegkwijnen, niets blijft de lezer bespaart.

Zo'n verhaal dat de verbeelding van de lezer beproeft, heeft een dwingende schrijfstijl nodig, en die beheerst de auteur gelukkig. Korte zinnen, ontwikkelingen die elkaar snel opvolgen, beknopte dialogen, levende beschrijvingen, goed woordgebruik. Weinig drempels die je uit het verhaal halen.

Veel plusjes dus, maar ook wel een paar minnetjes. Dilemma's, onverwachte wendingen, diepere lagen, ze zijn er niet. Zelden stond ik op het verkeerde been. Het is een uiterst functioneel verhaal, waarbij de hamvraag is of personages naar de verdoemenis gaan of niet. Het antwoord is ja of nee, meer smaken zijn er niet.

De personages leren we oppervlakkig kennen, waardoor ik me niet erg verbonden voelde. Nergens kreeg ik het gevoel dat het over mijn eigen kinderen of over mijzelf had kunnen gaan. Dit geldt ook voor de deplorabele omgeving. Het is de auteur die me bij herhaling vertelde hoe treurig die is, zonder dat ik er zelf gevoel bij kreeg. Andere mensen dat de personages en de schurken zag ik amper, hoewel het toch een stadse omgeving is. Daardoor bleef het verhaal steriel, het kroop maar niet onder mijn huid.

Met zo'n schrijfstijl, zo'n goede fantasie, zo'n hoog tempo zou Lauerhohn af en toe de voet wel iets van het gaspedaal mogen halen. Iets meer aandacht voor de personages, iets meer de lezer uitdagen. Graag krijg ik als lezer het gevoel dat ik zelf achter stuur zit, dat ik het allemaal zelf meemaak, in plaats van achterin de auto te worden rondgereden. Nu was het een mooie rondrit, maar niet eentje die me met bonkend hart achterliet