Rauw past Robert Galbraith niet zo goed

De voorgaande delen van de Comeran Strike reeks hadden onmiskenbaar iets genoeglijks. Typisch Engelse, bijna klassieke detectiveromans in de beste traditie die via P.D. James en Elizabeth George (toen ze nog goed was) terug te voeren valt naar Dorothy Sayers en Margery Allingham. Breed uitwaaierende vertellingen over moorden begaan uit min of meer rationele overwegingen, gesitueerd in een gesloten milieu, waaraan Robert Galbraith, niet alleen een fijn puzzelplot kon construeren, maar ook vrijuit kritisch commentaar kon leveren op respectievelijk de celebrity cultuur en de literaire gemeenschap. Zo worden ze vandaag de dag niet meer geschreven en zo wil, zo lijkt het althans, Robert Galbraith ze ook niet meer schrijven.

Het derde deel gooit het qua onderwerpskeuze en insteek over een aanmerkelijk duisterder boeg. Zoveel is meteen duidelijk als bij aanvang van ‘Op het slechte pad’ een motorkoerier een afgezaagd been aflevert ten burele van Comeran Strike. In plaats van observanten en onderzoekers zijn Strike en zijn medefirmant Robin zelf doelwit. Deze keer is het persoonlijk, en dat zal de lezer weten ook. Gelukkig voor de plot kan Strike zonder enige moeite drie of vier mensen uit zijn verleden opdreggen die in staat moeten worden geacht om zonder daartoe te worden geprovoceerd, een moord te begaan teneinde een oude vijand een afgezaagd ledemaat te doen toekomen. Wie hierin mee kan gaan wordt meegevoerd op een speurtocht, begeleid door songteksten van Blue Oyster Cult (hardrockers die hun seventies satanisme zelf bij lange na niet zo serieus namen als de booswicht in de roman dat doet) waarbij ieder dwaalspoor breed wordt uitgemeten. Iemand die een zevendelige reeks op haar naam heeft staan, kan uiteraard niet worden beschuldigd van minimalisme, maar in de realistische setting van de Strikereeks, ontaardt de gulheid van Rowling al te vaak in verstikkende overdaad. De detaillering van bijfiguren en locaties (Ulverston, de geboorteplaats van Stan Laurel!) leidt tot een volgepropte vertelling waarin de spanningsboog soms vervaarlijk wegzakt (evenals de nietsvermoedende bezoekers in de flatulerende bank in het kantoor van Strike). Ook het feit dat iedereen, uitgezonderd zijzelf, door lijkt te hebben dat de beide hoofdpersonages romantisch aanmerkelijk meer in elkaar zijn geïnteresseerd dan in hun respectievelijke partners, doet vrezen voor volgende delen. De beslissing om het personage Robin Ellacot verder uit te diepen, pakt dan echter wel weer goed uit.

Hoewel ‘Op het slechte pad’ uiteindelijk nog best spannend wordt en vlot genoeg wegleest, is de mix van duistere en zware thematiek (kindermisbruik, seksueel geweld, automutilatie) en pulpachtig melodrama te onevenwichtig om een geheel bevredigende leeservaring op te leveren. Misschien het meest eigentijdse, maar toch ook duidelijk het minste deel van de reeks.