Heerlijke clichés

Maurizio de Giovanni woont in Napels laat zijn debuut De dood zingt in Napels, eveneens daar afspelen. De zee en de wind zijn er altijd en de wind is vaak snijdend. Het smeuïge verhaal speelt zich af begin jaren dertig van de vorige eeuw ten tijde van de zwarthemden en Mussolini’s slagschaduw.

Het verhaal is vol heerlijke clichés. Een monsterlijke tenor, prachtige maar fatale vrouwen. En een gedreven commissaris met groene ogen die de laatste momenten van de dode op de een of andere manier waarnemen kan.
Toch, dient de schrijver dit op met een zwierige en eveneens gedreven stijl.

Wat kan de lezer zich nog meer wensen? Dat er een vervolg komt. En misschien dat de commissaris dan eindelijk contact gaat leggen met het naaistertje aan de overzijde. Dat hij zich wederom zet aan een koffie met een sfogliatella en op jacht gaat met zijn trouwe brigadier Maione. In het roerige Italië van de dertiger jaren.