Ontheemd in Wenen

Ludwig Bauer heeft een fijngevoelig verhaal geschreven over een ontheemde in Wenen. De Bosniër Ferdinand Konjic is een voormalige fluitist. Vanwege de oorlog op de Balkan is hij gevlucht naar de Oostenrijkse hoofdstad waar hij zichzelf als taxikoerier probeert te bedruipen. Hij huurt een kamer bij de familie Wesseli en is druk doende met de vogels in de stad. Al even rusteloos heen en weer vliegend als hijzelf.

Hij kampt met een oorlogstrauma, niet in het minst vanwege de indringende en schokkende gebeurtenissen die zijn zus Seka (Fatima) zijn overkomen tijdens de Balkanoorlog, die als een grauwe deken over dit verhaal ligt.
Tevens heeft hij het maar te doen met de vooroordelen die hem steeds weer overvallen. Hij worstelt met de moeite om een plek te vinden in de stad en in het leven. Hij knoopt tevergeefs verschillende relaties aan met vrouwen. In plaats van de moeilijkheden het hoofd te bieden, gaat hij er in op en bijna aan ten onder.

Op een dag ontmoet hij de Amerikaan Abraham Lincoln Reverend. Hij zoekt musici van de Balkan om met de verschillende (strijdende) bevolkingsgroepen een ensemble te creëren. Als een teken dat muziek nieuw perspecectief kan geven. Een ambitieus plan, dat helaas tot mislukken is gedoemd. Ferdinand krijgt zelfs de leiding in handen van dit grootste project. Er volgt een tour en het succes ligt voor het oprapen. Tot de komst van de Servische muzikant Cile het broze evenwicht op gruwelijke wijze verstoord.

Al met al is ‘De partituur van de toverfluit’ een bijzonder boek geworden, dat niet altijd gemakkelijk leest. Het is de interne dialoog van de hoofdpersoon dat het boek een zekere spanning heeft. Ik waardeer het boek niet in het minst vanwege het verrassende einde met drie sterren.