Dwaze moeders

Allende’s boek De winter voorbij, leest als een mes door de boter. Zo vlot en gemakkelijk rijgt ze de persoonlijke geschiedenissen van de hoofdpersonen, Lucia, Richard en Evelyn aan elkaar. Alledrie hebben ze een sterke band met Zuid-Amerika en dat is natuurlijk niet verwonderlijk in een boek van Isabel Allende. De Chileense schrijfster heeft haar sporen al verdiend en ze lijkt zich in dit boek, ook persoonlijk bloot te geven. Hoe is het voor een oudere vrouw toch nog te hunkeren naar liefde?

Het verhaal is tot bijna aan het einde toe boeiend. Toch, verliest het in de laatste 40 bladzijden zijn vaart en kracht. En daarmee verliest het voor mij een ster. Allende heeft blijkbaar iets met populaire spiritualiteit, socialisme en filosofie en dat heeft ze wat minder in de hand.
Ook heeft het verhaal enkele bizarre elementen die na het uitlezen toch wel een nare bijsmaak geven. En als het ook nog dan wordt vergoeilijkt onder een spiritueel sausje..., nou nee.

Toch, is er genoeg te beleven aan het boek. Indrukwekkend zijn de verhalen die zich afspelen in Guatemala, Brazilië en Chili. Het is behoorlijk veel drama en passie, maar dat houdt Allende goed in de hand. De dwaze moeders van Zuid-Amerika weten wat lijden is. Het wemelt van lijdende vrouwen en moeders.
De reis door de koude winter van de Verenigde Staten met een lijk in de kofferbak komt wat mij betreft minder uit de verf. Desondanks, een mooi boek.