Een nieuwe geboorte

‘Laat los mijn hand’, van de Britse schrijver Edward Docx is een boeiend verhaal over de zieke vader Larry Lasker die lijdt aan de gevolgen van ALS en besluit met zijn drie zonen op weg te gaan vanuit Engeland naar een levenseinde kliniek in Zürich, Zwitserland.

Het boek geeft ons door middel van terugblikken, (veel) gesprekken in de oude familiecamper en route door Frankrijk en Duitsland een kijkje in de familiegeschiedenis van de tweeling Ralph en Jack, geboren uit het eerste huwelijk van Larry; en Lou, de zoon uit het tweede huwelijk. Onder de gesprekken sluimert het trauma van de echtscheiding. De vader die de eerste vrouw verliet voor de ander. De gevolgen die dat had voor de tweeling. De gesprekken in de camper doordrenkt met literatuurverwijzingen, theologische en filosofische beschouwingen zijn van hoogstaand niveau.
Tijdens de reis raken ze intussen ook nog eens verzeild in hilarische situaties die Docx met vaardige pen en met veel humor beschrijft. Dit maakt de zware thematiek van het boek aangenaam licht.

De reis langs ‘memory lane’ is voor Larry en zijn zonen meer dan een afscheidstoernee. Het is voor de vier taalvirtuoze mannen ook de laatste mogelijkheid om met elkaar een weg proberen te vinden door een woud aan vragen, verwijten en pijn naar een nieuw begin, ondanks de gewisse uitkomst van de reis.

Uiteindelijk besluit Lou de allerlaatste en beslissende fase van de reis niet mee te maken. De door zijn vader zo geliefde zoon, geboren uit een hartstochtelijke liefde voor een Russische dichteres zwemt weg naar de overkant. Het water en de beweging van zijn lichaam helpt hem als het ware de onvermijdelijke scheiding met zijn vader ook fysiek te maken. Als ware het een nieuwe geboorte...

‘En ik zwem soepeltjes nu, en alles sprankelt en danst in het water -de schoonheid van de dag en de blauwe lucht. En ik zwem vooruit, schop met mijn benen. En ik kan de zon voelen en het ritme van mijn ademhaling. En ik ben het meer over aan het zwemmen. Ik zwem gewoon weg. Ik zwem gewoon.’ (P. 408)

Het verhaal is ondanks zijn gewicht gezien de onderwerpkeuze toch lichtvoetig en aangenaam. Meer dan een boek over de dood, is het een klassiek verhaal geworden over vergeving en de liefde van een imperfecte vader voor zijn kinderen.