Weinig nieuws

De biografie van Jan Wolkers is met tien jaar productietijd zo'n beetje het levenswerk van auteur Onno Blom geworden. En met zo'n duizend pagina's heeft hij in elk geval qua omvang geen half werk geleverd.
Maar...
Wat al vrij snel opvalt aan het boek is dat Blom vooral heel vaak Wolkers zelf aan het woord laat. Wolkers in z'n romans, z'n essays, z'n brieven. Heel veel citaten uit het werk van Wolkers. En als je een beetje bekend bent met het werk van Wolkers - en dat ben ik - komt heel veel van wat in deze biografie langskomt je wel heel erg bekend voor.
Natuurlijk heeft Blom ook veel gesprekken gevoerd met mensen uit de omgeving van Jan Wolkers. En ook met Wolkers zelf in de laatste jaren van zijn leven. Informatie uit die gesprekken sijpelt wel door in het boek. Maar dan voornamelijk als bevestiging van wat eerder door Wolkers zelf al ooit was opgeschreven.
Maar misschien is deze biografie wel niet bedoeld voor de mensen die het werk van Wolkers aardig goed kennen en zijn (dag)boeken en essays niet lazen. Alhoewel ik betwijfel of die mensen aan een vuistdik boek beginnen over iemand waar ze kennelijk niet in zijn geïnteresseerd.
Jan Wolkers was met zijn manie om werkelijk alles te bewaren ongetwijfeld een droomkandidaat voor elke biograaf. Heel wat mensen met tien jaar tijd en een uitpuilend archief zouden met geduldig monnikenwerk met een boek als dit op de proppen kunnen komen. Wat er mist is de handtekening van de auteur. Niet om zichzelf te profileren, maar om iets van duiding aan te brengen in het turbulente leven van de getormenteerde Wolkers. Pas in de epiloog van de biografie komt Blom met enkele interessante observaties. Een kwestie van 'too little, too late'.
Opvallend vond ik ook nog de nadruk die in de biografie ligt op (vooral) de jeugd en de beginjaren van zijn faam als schrijver. De jaren daarna worden veel korter afgedaan en de laatste kwart eeuw wordt er echt doorheen gejaagd. Wolkers moet wel een heel saai en gezapig leventje hebben geleid daar op Texel. Terwijl ik toch wel benieuwd was naar zijn hernieuwde bestaan als beeldend kunstenaar en hoe er in die wereld tegen hem aan werd gekeken.
Dit neemt allemaal niet weg dat ik Het litteken van de dood met het nodige plezier heb gelezen. Blom heeft zich bijna de stijl van Wolkers aangemeten in die tien jaar, waardoor het boek vlot weg
leest. Maar veel nieuws staat er niet in. De luxe uitgave in cassette met de fraai uitgevoerde beeldbiografie maakt dat er toch nog vier sterren uitrollen.