De blauwe kamer – Hartstocht tot in de rechtszaal

De Belgische schrijver Georges Simenon was bij mij vooral bekend als auteur van de vele boeken en verhalen over commissaris Maigret. Misschien is je verwachting dan toch een beetje gekleurd, maar ik heb geprobeerd deze (voor)kennis uit te schakelen en blanco dit verhaal in te gaan.

Simenon beschrijft in deze roman op meeslepende wijze een affaire tussen vroegere schoolvrienden, Tony en Andrée. Zij beminnen elkaar in telkens in de blauwe kamer van een hotel (what’s in a name?). Simenon beschrijft dit steeds op een heel warme, intieme manier, die je de indruk geeft dat je erbij bent. Na de laatste ontmoeting, waarmee het verhaal start, beëindigd Tony de relatie, omdat hij bang is voor ontdekking. Vanaf dat moment wordt de rol van Andrée er één van de kwaadwillende, wrekende vrouw. Eigenlijk is dit een tijdloos thema, dat toch vaak op een andere wijze , vanuit een andere invalshoek wordt beschreven.

Het verhaal is op een verrassende, pakkende wijze beschreven. Dit maakt dat het boek lekker leest en het moeilijk is om weg te leggen. Dat kenmerkt, vind ik, toch wel de goede schrijver. En, wat voor mij erg belangrijk is bij een boek: het einde, de plot, is niet halverwege al zichtbaar of voorspelbaar, maar komt toch ook weer als een onverwachte verrassing. Het boek is wat mij betreft zeker een aanrader om te lezen, maar verwacht geen ‘Maigret-achtig’ verhaal. Dat zou ook niet goed geweest zijn.