Er gebeurt veel, en het gebeurt allemaal snel en zonder veel uitleg. En de kracht van het boek schuilt in het oproepen van een bikkelharde sfeer met minimale middelen. Zij die moeten sterven doen dat snel genoeg om de verhaalontwikkeling met uitgebeende dialogen strak te houden. Geen psychologische diepgang maar het beschrijven van wat er gebeurt geeft de spanning. Ook geen spanning van een zich langzaam ontwikkelende plot, maar wel de spanning van mannen op de dool, botsend met het leven en met de eigen verlangens.

Sheriff Bells wedervaren en memoires vormen een soort tweede verhaallijn in dit boek, die voornamelijk reflecties bevat over de aard van macht en de teloorgang van het oude westen. De titel van het boek is dan ook ontleent aan een gedicht van W.B. Yeats, ‘Zeilend naar Byzantium’, waarin Yeats het onvermogen beschrijft van een oude man om zich nog langer te kunnen herkennen in het oude historisch Byzantium, een stad die sinds haar oorpronkelijke Griekse stichters een veel jeugdiger en moderner uitzicht heeft gekregen.

En evenals in de andere boeken van McCarthy speelt het landschap ten zuiden en noorden van de Rio Grande een quasi-mytisch karakter. Als stille getuige dat willekeurig en tijdloos de spot drijft met al het geweld dat McCarthy hier situeert.

Geen klassieke thriller maar wel een spannend en snoeihard boek dat met verve de hopeloosheid uitademt van een uitgehongerde prairiehond, achtervolgt en op de dool in een meedogenloos landschap.