Recensie Alles waar ik spijt van heb

Rond bladzijde 20 zag ik het niet meer zitten. Ik kon maar geen contact krijgen met het gebeuren. Alleen de naam Claudel motiveerde me ernstig te herbronnen. En inderdaad, ik zal volkomen fout. Ik moest dit werk van Claudel niet lezen als een doorsnee boek: een alinea bij de halte aan de rode lichten, een paar pagina’s terwijl ik op Myrthe wachtte aan de kleuterschool, een hoofdstuk voor het slapen gaan… Ik moest deze Claudel benaderen als een inleiding tot meditatie.
Ik herbegon en van bij de aanvang werd ik gegrepen door een diepe ontroering, een emotie die me doorzinderde. Claudel is ook hier weer de magistrale orkestmeester die alle registers van het literaire klavier open gooit of weer dimt en sourdine om de lezer gaandeweg tot in de meest verborgen hoekjes van zijn gemoed te doordesemen. Hij vertelt zo aangrijpend over doodgewone mensen, alledaagse toestanden en onderlinge relaties dat de lezer de miserie persoonlijk ervaart en de geur van rottigheid en schrijnende morele vuiligheid kan ruiken. In de hoofdpersoon kan iedere lezer, die niet te verwaand is, zichzelf terugvinden en in stille afzondering huilen omwille van “quelques-uns de ses cent regrets”
Hugo