Recensie De droom van de Ier

“De droom van de Ier” is een droom van een roman met een sterk episch accent. Van bij de eerste bladzijden weet de auteur zijn lezer klemvast te zetten in een zelden ervaren leergierigheid. Llosa hanteert haast spelenderwijze elementen als psychologie, antropologie, natuurkunde, geschiedenis, journalistiek en grondige research tot een droom om klaarwakker bij te blijven. De meest beestachtige trekjes van het dier dat zich mens noemt worden zo beklijvend geëvoceerd dat de lezer, zeker de Belgische variant, er niet goed van wordt. In enkele korte passages geeft Llosa ook even mee dat de “edel”moedigste en dapperste personen diep in zich ook infernale modderpoelen koesteren waar ze zware depressies overhouden. Omwille van de bittere realiteit, zoals we die kennen uit onze contemporaine geschiedenis, is “De droom van de Ier” soms even wat vermoeiend door de veelvuldige maar noodzakelijke gegevens die de roman schragen.
Een goede raad: Lees dit meesterwerk niet als een trein, ook niet in de trein, maar in de schemering van een leeslamp. Llosa weet je zo te fascineren dat je kopje koffie koud wordt en je biertje verschraalt.