Recensie Het zesde zintuig

Tot nu toe heb ik Marianne Fredriksson steeds ervaren als een vlot leesbare en verteerbare romanschrijfster. Met “Het zesde zintuig” heb ik me behoorlijk mispakt. Deze roman lag erg zwaar op mijn maag. Ik had de indruk dat ik de voorbereidende sessies had gemist en nog niet voldoende klaar om de ingewikkelde cursus te vatten. Naast de erg uitgesponnen uitleg over de psychologische benadering van zogenaamde helderziendheid en de extra belasting van blindheid vanaf de geboorte, wordt de lezer zwaar belast door een veelvoud van personages die door elkaar wriemelen en ieder wat te vertellen hebben over hun jeugd met al hun individuele tragiek. Het kwam mij voor dat er in deze roman door iedereen met strenge regelmaat een potje gehuild werd, dat iedereen op alle momenten van de dag van vermoeidheid of een andere reden in bed kroop, sprong of zich ernaartoe sleepte. De recensent van de Svenka Dagbladet slaat de nagel op de kop: “Toegankelijk en dramatisch, doet een beroep op het gevoel en op het intellect” Dat laatste was wel mijn grootste gemis. Ik wil echt niet onbeleefd zijn maar deze keer vond ik Marianne Fredriksson een zeur… en het hield maar niet op!
Hugo