Recensie Rivier van vergetelheid

Telkens weer moest ik naar de naam van de auteur kijken op de flap. Ik herkende de formidabele auteur van “Grijze zielen” of “Het verslag van Brodeck” helemaal niet. Waar de personages nog betrekkelijk plastisch worden getypeerd, zijn de uitwijdingen over de gemoedsgesteldheid van de sombere ik-figuur vergezocht, overdreven en kunstmatig gewichtig. Ik kon niet vatten wat Claudel bezielde om zo tegennatuurlijk te gaan fantaseren om toch maar een zwaarwichtig verhaal te kunnen neerzetten. Totdat ik in de inleidende promotiealinea’s las dat Philippe Claudel “een intense debuutroman” schreef. Dat verklaart veel. De auteur had zichzelf nog niet ontdekt en moest nog groeien naar zijn milde ontroerende analyses toe… Dit wetende kan ik mijn eerder negatieve visie over dit boek enigszins afzwakken, want na de eerder gelezen meesterwerken van Philippe Claudel dreigde dit een afknapper te worden.