Recensie Verboden verleden

Zelden heb ik een thriller gelezen die de lezer zo rustig en kalm naar de ontknoping leidt, ontknoping die reeds aanvoelbaar is vanaf de eerste hoofdstukken. De grote kracht van de auteur Isa Maron uit zich door de geleidelijke opbouw van het verhaal in korte, tot wel zeer korte hoofdstukken, vingerkootjes eigenlijk, die zich als de kralen van een snoer tot een geheel aaneen rijgen. Hierdoor kan de lezer niet anders dan door lezen tot hoofdstuk X plus één. Maron slaagt erin een regelmatig monkelen rond de mond van de lezer te toveren die ongemerkt in haar thrillernet gevangen wordt. Ik was aangenaam verrast door de minilessen entomologie die de auteur op strategische plaatsen heeft ingebouwd. En haar stekelige opmerkingen aan het adres van stammoeder Betty zijn, en dat verheugde me, meer dan onderhuids. Wat een kleverig vrouwspersoon en wat een hypocriete zak van een echtgenoot.
Nu heb ik helemaal niets tegen getinte (zeer fijnzinnig) personen, maar de inbreng van Abhey is me nogal tweederangs, tenzij het zijn opgave is Ariane uit haar erotisch isolement te halen, waar hij dan ook cum laude in slaagt..
Isa Maron heeft het gepresteerd me ’s morgens om half vier te motiveren om nog enkele hoofdsstukjes van haar literaire thriller Verboden Verleden te verorberen. En dat is niet iedereen gegeven!