Als mens ben je verantwoordelijk voor je eigen leven en voor de manier waarop je omgaat met andere.

Is dit juist of niet? Zijn de slachtoffers van de verkrachting daar verantwoordelijk voor? Anne- Lie Ulander doet beroep op Sebastian Bergman, misdaadpsycholoog, wat dat ook mag zijn. Een persoon die goed gekend is bij de politie en die heel de wereld tegen hem heeft. M.a.w. een kerel die je kunt missen als tandpijn maar hij is goed in wat hij kan. In dit verhaal is zijn bijdrage tot het oplossen van de zaak zeer miniem. Hij heeft geluk dat hij op het laatste een positieve bijdrage kan leveren.
Torkel en zijn ploeg uit Stockholm komen ook helpen. Er loopt daar ook nog een Billy rond die een moord op zijn geweten heeft als politieman. Met deze verhaallijn wordt niet veel gedaan. Verder krijgen veel info maar telkens komen we in doodstraatje terecht. Nog een verhaallijn, namelijk deze van de journalist Weber, laat men links liggen. Men kan de vraag stellen: Hoe krijgt men zoveel bladzijde gevuld zonder dat get probleem opgelost geraakt. Simpel.Alles draait rond Sebastian en de verhoudingen in het corps.

Besluit: De heren weten wat schrijven is want zij hebben al iets gepresteerd maar dit verhaal is goed. Niet meer maar ook niet minder. Andre lezers vinden het ook maar mager.