Weergaloos

Het is me nog nooit overkomen. Of ik vind een boek mooi, of indrukwekkend, of ontroerend, of alledaags, of, maar dat valt niet zo vaak voor, de moeite van de tijd niet waard en zonde van de vermorste drukinkt. Toen ik daarnet de laatste zin half luidop naprevelde, overviel me een gevoel van diepe dankbaarheid dat ik deze roman van Tommy Wieringa heb mogen savoureren. Wat een magistrale opbouw, wat een zinderende symboliek, wat een beklijvende schrijfstijl en vooral, wat een expressieve virtuositeit in de soms huiveringwekkende beschrijvingen en analyses van toestanden en belevenissen. Het lezen van Wieringa’s Caesarion hield me gans de tijd in een fascinerend houdgreep en bezorgde me bij afloop een gevoel als bij de laatste tonen van een aangrijpend orgelrecital.