Ver in "de schaduw van de engel"!

Helemaal in de ban van de flaptekst begon ik met grote verwachtingen aan deze zwaar overprezen kanjer van de bejubelde auteur van “De schaduw van de wind” De bovenloop van deze roman is nog enigszins genietbaar, maar naar het midden toe wordt het een lappen-deken van korte opstelletjes, met een draad van alle tinten rood bijeenge-snoerd om uiteindelijk te verzanden in een eindeloos aanslepend ape-gapen en pagina’s die druipen van nutteloze bloederigheid. Een verhaal, zelfs een epos, kan best wat absurditeiten bevatten maar het moet toch ergens als mogelijk geloofwaardig overkomen. Zafon heeft blijkbaar een periode meegemaakt van gruwelijke nachtmerries die hij met een erg overdreven patos in bloed en ontbinding in de openbaarheid heeft willen brengen. Ik pijnig mij het kalende hoofd om één reden te bedenken op u dit boek aan te bevelen.