Recensie Post voor mevrouw Bromley

In Post voor Mevrouw Bromley munt Stefan Brijs uit door ontroerende eenvoud. Hij weet de lezer op een zo rustige manier te boeien dat hij/zij onopvallend maar onontkoombaar in het verhaal wordt opgenomen, aangezogen als het ware als door de kracht van een trechter. In ieder hoofdstuk bladert Brijs door de levens van zijn personages en worden we als toeschouwers op de eerste rij deelgenoot van het gebeuren, ervaren we met hùn zintuigen de dramatiek die ieder van hen beklemt. Op indringende wijze schetst de auteur de absurditeit van de oorlog, in casu W.O. I, van hysterisch patriottisme bij de ronselaars tot de gewetenskwellingen bij dienstweigeraars. Het leven aan het front wordt weergaloos verhaald. Vals heldendom, lafheid, hypocrisie, leugenachtigheid en schrijnend verdriet in de loopgraven en op het thuisfront: Stefan Brijs vertelt er ons over alsof hij zelf al de gruwelen ervaren heeft. Naar het einde toe zweemt het verhaal even naar langdradigheid maar in wezen is het een meesterlijke zet om de lezer een onnoemelijke ontknoping te beschrijven.
Een vraag houdt me bezig: Stefan Brijs biedt ons zijn Post voor mevrouw Bromley als een Angelsaksische belevenis van de oorlogsgruwel. Hoe zou hij zijn werk opgebouwd hebben in een decor van Vlaamse loopgraven met Vlaamse jongeren en Franstalige oversten. In functie van zijn beklijvende boodschap als pamflet tegen de oorlog, waar ook, koos hij voor de verst dragende oplossing…
Post voor Mevrouw Bromley verdient alvast een nominatie voor een serieuze prijs.
Hugo