leuk cadeau

Inderdaad, na ruim vierhonderdvijftig bladzijden begin ik te vrezen dat die “onlosmakelijkheid” de auteur zwaar op de maag ligt. Hij kan er maar niet mee ophouden. Terwijl de lezer al een hele tijd door heeft waar hij, de auteur, de klepel heeft gehangen, gebeuren er steeds maar weer aanvaringen tussen de betrokken partijen en dat werkt erg vermoeiend. Jo Claes geeft blijk van een onvoorstelbaar vermogen een verhaal eerst duizelingwekkend ingewikkeld te maken om het dan door zijn respectabele eruditie en deskundigheid op menig gebied, middels vele kronkelende meanders, tot een bevrijdende ontknoping te brengen. De dramatische slotscène op het Leuvens stedelijk kerkhof doet mij eens te meer vaststellen dat sommige hedendaagse oudjes, rollators en protheses ten spijt, in tijden van opperste nood, nog over een halluci-nante souplesse beschikken. “Tot de dood ons scheidt” is bijzonder geschikt om cadeau te krijgen, zoals mij is overkomen.