De Man die Glimlachte

Alweer een stevige politieroman van Henning Mankel die de lezer tot de laatste bladzijde weet te boeien. Meesterlijk in dit boek is dat inspecteur Wallander haast geen enkel aanknopingspunt heeft om de zaak op te lossen. Het getuigt van groot schrijverstalent om tweehonderd bladzijden lang de spanning op te houden terwijl het onderzoek eigenlijk muurvast zit. Toch verveelt het boek geen moment. Wat is de sleutel van dit succes? De vereenzelviging van de lezer met de persoon van inspecteur Wallander? De ‘speurder’ die in elk van ons zit? De sobere, maar vlotte pen van Mankell? De grote menselijkheid die uit de personages spreekt? De optelsom van al deze zaken slaat de lezer in elk geval stevig in de ban van het verhaal waarmee Henning Mankell andermaal zijn strepen verdient.