De schaduw van de wind

Een literair meesterwerk. Dit boek bevat alles wat een goede roman moet hebben: een ijzersterk plot, een schrijfstijl om u tegen te zeggen, een flinke dosis humor, een vleugje romantiek, een portie geweld, psychologisch scherp gestyleerde personages, een perfecte spanningslijn ... En op niets van dat alles valt er ook maar één iets aan te merken. Alle elementen zijn perfect gedoseerd en evenwichtig over het verhaal uitgesmeerd. Mij viel meteen op dat Zafòns stijl een perfect huwelijk is tussen Gabriel Garcia Marquez en Anthony Horowitz: het portretterende van Marquez gelinkt aan het humoristische van Horowitz.

Maar er is meer. Met Schaduw van de wind zet Zafòn duidelijk een literair meesterstuk in elkaar: niet alleen zijn verbluffende pen maar ook de symboliek die achter het verhaal steekt en zijn meesterlijke vertelkunst (waarbij hij telkens een ander personage een stukje van het het hele verhaal laat aanreiken) maken van dit werk een exemplarische roman.

Telkens het woord ‘schaduw’ valt, zit in de onmiddellijke nabijheid het woord ‘duister’ (donker, nacht, zwart, ...) én ‘licht’ (klaarte, vlam, ,...). Op grotere schaal beschouwd zou je het boek in dat opzicht ook in drie delen kunnen opdelen: ‘schaduw’ (deel 1 waar Daniel op zoek gaat naar de sporen (de schaduw) van Julian Carax), ‘duister’ (deel 2 waar het hele ondergangsverhaal van Julian Carax en Penélope geschetst wordt, t.e.m. de fatale afloop voor Nuria, Miquel, Pénelope, ... en de figuur van de vreselijke Numero) en ten slotte ‘licht’ (deel 3, de epiloog waarin Daniel en Bea uitgerekend dankzij Julian een mooier slot aan hun parallelle verhaal kunnen breien.

In het boek lopen immers 2 parallelle verhalen die aan het einde in elkaar op gaan.

(enkele parallellen: Daniel maakt Bea zwanger in het huis van Aldaya – Julian maakt Penélope zwanger in datzelfde huis / Penélopes broer is boos op Julian (zijn vroegere vriend)– Bea’s broer is boos op Daniel (zijn vroegere vriend) / Daniel gaat op zoek naar Julian Carax – Julian Carax zoekt naar Daniel / Daniel krijgt een dure pen van zijn vader – Julian krijgt een dure pen (dezelfde!) van Nuria / ...).

In het boek zijn nog echo’s te vinden: ‘echo’, ‘mist’, ‘lafheid’, ... maar ook ‘gevangenis’. En waar alle andere echo’s precies op iets ongrijpbaars, ontastbaars duiden, is deze laatste echo precies het woord bij uitstek dat het ‘vasthouden’ uitdrukt.

Al deze echo’s zijn een symbolische verwijzing naar datgene wat in het verhaal essentieel is: de mist die over een levensgeschiedenis (en dé geschiedenis in het algemeen) hangt, Daniels verhaal als echo of schaduw van Julians verhaal, de lafheid dat Daniel verhindert in te grijpen op cruciale momenten in het verhaal, en de woorden waarin bepaalde personages anderen kunnen opsluiten.

Tot slot is er het verhaal: In het oude centrum van Barcelona ligt het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hoofdpersoon Daniel Sempere wordt door zijn vader, weduwnaar en boekhandelaar, meegenomen naar deze geheimzinnige, verborgen wereld van verhalen.

Vanaf dat moment neemt Daniels leven een wending die hij niet had kunnen voorzien. Hij mag een boek uitzoeken en kiest De schaduw van de wind, geschreven door een zekere Julián Carax. Het boek laat hem niet meer los, ook al schudt de wereld tijdens het grauwe Franco-regime om hem heen op zijn grondvesten. Hij wil alles weten over het boek en de schrijver. En merkwaardigerwijs lijken alle mensen die hij ontmoet, ook de vrouwen op wie hij verliefd wordt, deel uit te maken van het grote spel waarvan het boek het middelpunt vormt.

Dit verhaal ligt klaar voor toneel- en filmadaptatie.