Top-crimi

Alweer een verslavend meesterwerk van Zweeds misdaadauteur Henning Mankell. Waar hij in “De man die glimlachte” uitblonk in soberheid in de verhaallijn, schetst Mankell in “De Vijfde vrouw” een politioneel onderzoek dat zeer uiteenlopende sporen moet volgen. Terwijl je als lezer meteen weet wie de dader is, blijf je het hele verhaal door meedenken en -zoeken met inspecteur Wallander.

Waar Wallander in de vorige ‘zaken’ nog op de voorgrond trad als de ‘super-denker’ die welhaast over telepatische gaven moest beschikken om de meest eigenaardige kronkels in het onderzoek te achterhalen, slaagt Mankell er dit keer in om zijn hoofdpersongage dergelijke hoogstandjes in het speurwerk wat subtieler te laten ontdekken. Dit doet hij door hem via gesprekken met de andere speurders tot bepaalde inzichten te laten komen of bepaalde zinnen te laten oppikken.

Daarnaast ontspint zich ook het persoonlijk verhaal van Wallander: na een verbetering in de relatie met zijn vader, sterft deze laatste enige tijd later, hij hunkert naar een vaste relatie met Baiba Liepa, hij wil een huis en een hond ...

In dit verhaal schenkt Mankell ook bijzondere aandacht aan het team rond Wallander. Zijn collega-rechercheurs krijgen meer ziel en worden sterker gekarakteriseerd. Hiermee kan hij Wallanders capaciteiten als ‘manager’ van dat team extra in de verf zetten, wat de inspecteur nog meer autoriteit verschaft.

Bijzonder knap van Mankell is dat hij niet op één plaats op een inconsequentie, lacune of denkfout kan betrapt worden! Mooi is ook de link tussen de door de politie gewraakte burgerwachten die in het verhaal opduiken en de dader die ook het recht in eigen handen dacht te mogen nemen.

Met “De vijfde vrouw” ontpopt Mankell zich ontegensprekelijk tot een misdaadauteur van het hoogste niveau.