Een van ons slaapt

Het hoofdpersonage trekt tijdelijk terug bij haar moeder in om het verlies van haar overleden man te verwerken. Om afscheid te nemen van haar moeder die kanker heeft. Om een nieuwe, stukgelopen relatie een plaats te geven. Beginnen doet Klougart met een bijna ondoordringbare beeldenbrij. Wat is er aan de hand? Waar bevindt het hoofdpersonage zich? Nu eens in het huis van haar moeder, dan weer op haar appartement. Wat denkt ze precies en wat bedoelt ze met de beelden die ze oproept? Is haar eerste man werkelijke overleden of is het hun relatie die dood is? Hij brengt haar alleszins nog bezoekjes, echt of in haar herinnering of zelfs verbeelding. Maar dat doet ook haar tweede man. Kortom, niets is wat het lijkt en haar gedachten en gevoelens krijgt ze niet op orde.
Gaandeweg trekt de mist op en wordt het duidelijk dat het hoofdpersonage na enkele heftige levenservaringen opnieuw probeert thuis te komen. Thuiskomen bij zichzelf, in haar leven, maar ook bij haar ouders. En ook letterlijk in haar appartement waar ze nu weer alleen woont. Het hele concept ‘thuis’ wordt in Een van ons slaapt voortdurend in vraag gesteld als een plek om rust te vinden.

Klougarts stijl is assosiatief-poëtisch. Vergelijkingen, metaforen en synesthesieën botsen tegen elkaar op. Beelden roepen andere op en lossen op in zichzelf. Wie er precies doorheen al die associaties aan het woord is, valt niet altijd zo makkelijk te achterhalen. Zoals het niet altijd duidelijk is wie lijfelijk en wie slechts in gedachten aanwezig is in de ruimtes die Klougart beschrijft. Het zijn vooral gedachten die spoken. Zowat elk idee of beeld keert Klougart binnenste buiten door ze om te keren, te verwisselen of aan hun tegengestelde te spiegelen: Plotseling ben je thuis – terwijl je nergens bent. Op een plek die je wel kent, maar waar je helemaal niets herkent (p. 136).
Een van ons slaapt is het soort boek waarin de lezer tussen de beeldtaal verloren placht te lopen, maar op den duur genoegen neemt met de taal op zich. Want die is prachtig.