Elizatbeht Costello

J.M. Coetzee. Nobelprijs voor de literatuur 2003. Voor zijn gehele oeuvre weliswaar. Elizabeth Costello kon me echter matig bekoren. De auteur gaf dit boek uit als een ratjetoe van eerder gepubliceerde novelles. Als bindmiddel voert hij een schrijfster op leeftijd ten tonele, Elizabeth Costello, die in verschillende situaties belandt waarin ze haar gedachten rond een bepaald thema de vrije loop laat of in een speech kan uiteenzetten. In enkele hoofdstuken krijgt ze het woord, hetzij als gelauwerd actrice op een prijsuitreiking, hetzij als gastactrice op een cruise of als spreker op een symposium over het kwaad. In de andere hoofdstukken treedt ze nu eens op als zus van een missiezuster die een eredoctoraat in ontvangst mag nemen en deze plechtigheid bijwoont, dan weer als briefschrijfster en in ‘De Poort’ blijkt ze zich zelfs in een allegorische situatie te bewegen.

Al deze situaties vormen voor de auteur de dekmantel om -bij monde van Elizabeth Costello- zijn ideeën te formuleren over de roman en de realiteit, de roman in Afrika, het kwaad, erotiek, de dood, het geloof ...

In een stijl die enige berusting uitstraalt, laat hij Elisabeth Costello al deze thema’s in overweging nemen en voert hij de lezer mee in een sterk filosofisch geladen werk. Bewonderenswaardig is wel dat Coetzee een heel overtuigend vrouwelijk personage neerzet. Ook relativeert hij sterk het schrijverschap door de auteur Elizabeth Costello als eeuwige twijfelaar aan haar uiteenzettingen te laten beginnen.

Mooi, maar ik betwijfel of dit zijn meesterwerk is.