yoga voor de geest

Deze vierdelige cyclus is een must voor de Geeraertsfan. Waar hij in zijn latere werk de misdaadroman op sublieme wijze tot literair genre verheft, kondigt hij zich in dit vroege werk duidelijk als een beloftevol schrijver aan. Net zozeer als momenteel de discussie wordt gevoerd of krimi’s nu al dan niet tot de literatuur behoren, zette hij in de late jaren 60 de culturele wereld in rep en roer door expliciet te verhalen over geweld en lichamelijkheid. Dit was ‘on-gehoord’. 40 jaar na datum durft niemand nog zijn literaire kwaliteiten in vraag stellen.

In Black Venus, De Goede Moordenaar, Het Teken van de Hond en Het Zevende zegel rekent Geeraerts onverbiddelijk af met achtereenvolgens het Belgische bewind in de kolonies, de kerk, de militaire gezagsdragers, zijn opvoeding en zijn eerste huwelijk. Tegelijk spreekt door deze werken zijn bewondering voor de levenskunst, de natuur, de kunst, de (echte) vrouw ...

Door deze werken in één band te bundelen, beleef je als lezer als het ware één lange catharsis van een tot inzicht gekomen intellectueel die schoon schip maakt met zijn innerlijk, zijn opvoeding, zijn omgeving en zijn verleden. Dat hij hiervoor tegen zere schenen moest schoppen (zijn ouders, de kerk, politieke en militaire verantwoordelijken, zijn ex, ..) zal –zeker in de jaren ’60- de nodige moed gevergd hebben. En toch schildert hij zichzelf in de verhalen af als een gedwee, laks, onheldhaftig, volgzaam ja, zelfs laf personage.

Geeraerts is een meester-verteller. Zijn personages, situaties en anekdotes tekent hij tot in het kleinste detail maar doet dit steeds volgens een ‘klare lijn’. Daardoor werken zijn schrijf- (en vertel)stijl als yoga voor de geest.