decrescendo

In neergaande lijn dus, de boeken van Stieg Larsson over Millennium, Lisbeth Salander en Michael Blomkvist. Het verhaal in het derde (en lijvigste) boek is wat mij betreft veel te lang uitgesponnen en met alle spionage-, contraspionage- en contra-contraspionagetoestanden wat te ver gezocht. Hoewel het geheel sterk geconcipieerd is, verliest Larsson zich te vaak in uitweidingen op uitweidingen. Vooral in de eerste 400 blz. draait hij in rondjes. Je moet al een doorgewinterde lezer zijn om zo lang op je honger te blijven. De laatste 200 blz. maken weliswaar een en ander goed en vooral het einde wordt nog spannend. Een verdienste van Larsson (en de vertaler!) is dat de in het boek gehanteerde stijl aardig weg leest en ontspannend is.

In een notendop komt het verhaal hier op neer dat Lisbeth –nadat ze in De vrouw die met vuur speelde in het hoofd geraakt werd door een kogel- dankzij een geslaagde hersenoperatie onder de levenden blijft. Lisbeth vertoeft dan een hele poos (onder arrest wegens de moordpoging op haar vader) in het ziekenhuis vanwaaruit ze – dankzij een list m.m.v. Michael Blomkvist- via het internet het nodige speurwerk doet om de gerechtspsycholoog die haar wil colloqueren te ontmaskeren. Michael doet vanuit Millennium hetzelfde en ook de politie probeert de ware toedracht te kennen. Armanskij levert terzijde de nodige logistieke spionagesteun aan Millennium. Wanneer Lisbeth zich –dankzij de steun van voorgaanden- uiteindelijk vrijgesproken ziet, reist ze naar Gibraltar waar ze m.i. echter over de rooie gaat wat betreft haar houding en taalgebruik. Zeker in de laatste dialogen tussen Lisbeth en haar advocate (en zus van Michael) wordt Lisbeth me eigenlijk te arrogant, ondankbaar en onsympathiek