Over-leven duldt geen tierlantijntjes

De Vasconcelos laat twee Armeense vrouwen afwisselend (per hoofdstuk) hun verhaal doen. Dzovig vertelt over haar ‘vlucht’ uit Armenië na de val van het ijzeren gordijn en we horen Vecihes gruwelijke familiegeschiedenis. Dzovig was de vriendin van Vecihes zoon, Thomas, die in het boek zelfmoord pleegt. Het verhaal beschrijft enerzijds de niet aflatende zoektocht van Vecihe naar haar ‘schoondochter’ en anderzijds de hunker van Dzovig naar een ‘warm nest’, een thuis. Na het relaas van een jarenlange ‘diaspora’ in Portugal vindt Dzovig deze ‘thuis’ uiteindelijk bij Vecihe.

De levensverhalen van Dzovig en Vecihe zijn eigenlijk één groot afscheid-nemen, los-laten,... Vecihe neemt afscheid van haar zoon Thomas die zelfmoord pleegt, van haar man die ontrouw was, van haar ouders die ze nooit meer zag,... Dzovig moet eveneens afscheid nemen van Thomas, van haar land (waaruit ze vlucht), van haar ouders die ze niet meer wil zien en van haar zus die ze niet meer kàn zien. Vooral het niet kunnen praten over het immense verdriet dat dit alles met zich meebrengt, drijft Dzovig naar het randje van de waanzin...

In een glasheldere en van alle franjes ontdane schrijfstijl schetst De Vasconcelos doorheen beide levensverhalen de generaties-durende onderdrukking van het Armeense volk. In het Armenië van Dzovig en Vecihe is immers geen plaats voor volzinnen, stijlfiguren of tekenende woorden. Het leven van alle dag is er ontdaan van elke vorm van verhevenheid. Over-leven duldt geen tierlantijntjes.