Een raadsel op zich

Dit boek lijkt me een raadsel op zich. Hoewel bekroond met de Gold Dagger Award (2002), is het me niet duidelijk of dit nu een literaire topper is dan wel te herleiden valt tot een wat gezocht intellectueel kat-en muisspelletje met de lezer.

Aan het woord is immers de vertaler van een Oud-Grieks werk. Eigenlijk krijgt de lezer dit werk integraal voorgeschoteld en ‘beperkt’ de auteur (de vertaler) zich tot het geven van de nodige toelichting in de vele voetnoten. Het boek laat zich niet alleen hierdoor moeilijk lezen, maar ook het feit dat je in een ver verleden en een oude cultuur duikt, vergt de nodige inspanning. Bovendien verweeft de (Oud-Giekse) auteur allerlei ‘eideses’ in het boek (stijlmiddel waarbij de auteur d.m.v. veel terugkerende woorden en begrippen een ‘verborgen’ beeld in het verhaal stopt. In dit boek verwijzen deze eidetische beelden bovendien naar de XII werken van Hercules). Wanneer je dan ook nog enkele moorden te ontsluieren krijgt en de vertaler plots zelf een personage in het verhaal wordt, is het lezen van dit boek toch wel een helse opdracht.

Anderzijds allemaal heel knap bedacht en uitgewerkt.

In het ‘oude’ verhaal lezen we over de ‘raadseloplosser’ (lees detective) Heracles die in opdracht van de filosoof Diagoras (van de school van Plato) de moord op een van diens studenten moet ontrafelen. Het blijft echter niet bij één moord zodat het geheel gaandeweg complexer wordt. Mooi is alleszins hoe de kennis die via de geschiedenisboekjes is overgeleverd, in dit boek ‘tot leven’ komt in de personages, de locaties, de gebruiken, ... Ook de discussies tussen Hercules (die zich enkel door de rede laat leiden) en Diagoras (die de Waarden en Schoonheid aanbidt) zijn pareltjes van filosofie.