Western pur sang

Met Schurkenbloed van James Carlos Blake zit je goed voor een western - excuseer me de uitdrukking- pur sang. Want dat er in deze 480 bladzijden tellende turf bloed vloeit, zal de lezer geweten hebben.

De broers John en Edward groeien op voor galg en rad en worden door een list van hun ouders het huis uit gewerkt. Ze zwerven jarenlang door het zuiden van de VS en draaien er hun hand niet voor om onschuldigen te beroven en neer te leggen. Meedogenloos als ze zijn, vechten en schieten ze zich een weg naar hun toekomst. Ze dromen ervan ooit een stuk bos te kopen en te beheren, maar dat blijft wishfull thinking ... In New Orleans geraken ze elkaar immers kwijt. John neemt dienst bij de Yankees, maar loopt over naar het kamp van de Mexicanen waar hij in het bataljon ‘Los Patricios’ voortaan zijn landgenoten bekampt. Edward belandt bij een groep koppensnellers die voor grof geld indianenscalpen verzamelt. Maar ook de karavanen van de Yankees zijn niet veilig voor deze schurken tot de legerleiding het op een akkoord met hen gooit om hun bende in dienst te nemen als spionnencompagnie. Zij kennen de streek immers als geen ander en roeien in opdracht de vele roverbendes die de Amerikanen belagen een voor een uit. Het VS-leger rukt op en de Mexen vechten verbeten, maar in de beslissende slag gebeurt wat je als lezer van ver ziet aan komen: John en Edward komen in het heetst van de strijd oog in oog te staan. “Bloed vindt elkaar altijd”, had hun vader hen bezworen …

Mij vloeit er in Schurkenbloed (de titels is alleszins goed gekozen) net iets te veel bloed, volgen de schurkenstreken elkaar iets te snel op en bezoeken de schurken net iets te veel bordelen. Het is van alles wat te veel, te lang uitgesponnen en over de top. Over Blakes schrijfstijl valt echter niets op te merken en het verhaal kan in de bioscoop best een mooie western opleveren, maar de regisseur zal er dan wel de clichéscènes moeten uit zuiveren.