Vrouwenhaat in de Katholieke Kerk

Recensie over Het Negende Gebod van Chris Houtman.
Het begint zoals een thriller meestal begint, een proloog met daarna het begin van het echte verhaal. De eerste 52 blz. moet je even doorheen lezen, omdat het lijkt op een zoveelste mysterieuze thriller a la de Da-Vinci-Code, maar dat verandert daarna compleet. De verwachtingen omtrent de verhaallijn worden steeds weer op losse schroeven gezet. Chris Houtman stelt in dit fictieve boek duidelijk non-fictieve, nog steeds actuele en interessante zaken met betrekking tot de Katholieke Kerk aan de kaak.
Op alle lezersvragen wordt gelijk in het verhaal antwoord gegeven, waardoor je snel verder kunt lezen. De toon is wat hoogdravend, maar gezien het onderwerp helemaal passend. De omschrijving van de personages maken het mogelijk om er voor de lezer een soort film van te maken. In het verhaal komen de personages langzaam maar zeker steeds beter uit de verf, waardoor je steeds meer feeling met ze krijgt. Hij vult echter weer niet zoveel in dat er geen ruimte voor de lezer overblijft om er zijn eigen ‘film’ bij te bedenken.
Het wordt heel authentiek, omdat zijn kennis van het scenarioschrijverschap in het verhaal verwerkt wordt. Ook waren er wat uitdrukkingen die de schrijver waarschijnlijk zelfverzonnen heeft, zoals zich ergens blind aan ergeren of het pientere pookje van een DAF.
Er zijn wel een aantal wendingen die wat vreemd overkomen. Zoals het voeren van een skype-gesprek terwijl ze op de vlucht zijn. Daarvoor zijn ze enorm op hun hoede, maar op dit moment totaal niet. Idem dat er een e-mail verstuurd wordt, wat geen gevolgen heeft, terwijl daarvoor juist op alles actie werd ondernomen.
Conclusie: het is een spannend, sfeervol boek wat met veel vaart geschreven is. De onderliggende boodschap, de vrouwenhaat van de Katholieke Kerk, komt zeer duidelijk naar voren. De klassieke ingrediënten zoals dood, verliefdheid, gevaar en de bijbehorende emoties komen allemaal aan bod, waardoor het zich makkelijk laat lezen.