Top

Samen met Boyne trekken we ons terug op een berg, waar het oorlogsgeweld nauwelijks doordringt. Een jongen groeit er op en raakt er doordrongen van de nazi-cultuur en -filosofie. Onder de indruk van de eigenaar van het huis, een klein, driftig mannetje met een snorretje, doet hij dingen die hij nooit zal (en mag) vergeten.

Een wat naïeve kijk op oorlog en geweld, maar dat mag, want we kijken door kinderogen. Naarmate het het verhaal (en de oorlog) vordert, lees je met groeiend ongemak: je wil je alsmaar minder vereenzelvigen met het hoofdpersonage Pierrot/Pieter, maar je doet het toch. En dat bezorgt je soms krampen in de maag.

De epiloog tilt het boek met één simpele zin van 'niet slecht' naar 'waw'.