Overleven na de Georgische Griep

De koning stond ontmeerd in een zee van blauw licht. Dit was het vierde bedrijf van King Lear, een winteravond in het Elgin Theatre te Toronto. Eerder die avond hadden drie kleine meisjes, jonge versies van Lears dochters, een klapspelletje op het toneel gedaan terwijl het publiek binnenstroomde, en nu waren ze in de waanzinscène teruggekeerd als hallucinaties. De koning struikelde en reikte naar hen, terwijl ze rondfladderden in het halfduister. Zijn naam was Arthur Leander. Hij was eenenvijftig en had bloemen in zijn haar.
‘Herkent u mij?’ vroeg de auteur die Gloucester speelde.
‘Ik herinner me je ogen nog heel goed,’ zei Arthur, afgeleid door de kinderversie van Cordelia, en toen gebeurde het. Er veranderde iets in zijn gezicht, hij struikelde, hij reikte naar een zuil, maar schatte de afstand verkeerd in en sloeg er hard tegenaan met de zijkant van zijn hand.
‘Onder hun middel zijn het centauren,’ zei hij, en niet alleen was dit de verkeerde regel, ook was de voordracht kortademig, zijn stem nauwelijks hoorbaar. Zijn hand bracht hij naar zijn borst alsof het een gewond vogeltje was. De acteur die Edgar speelde hield hem scherp in de gaten. Het was op dat moment nog steeds mogelijk dat Arthur acteerde, maar op de eerste rij van de stalles verrees een man van zijn stoel. Hij volgde een opleiding tot ambulanceverpleegkundige. De vriendin van de man trok aan zijn mouw en siste: ‘Jeevan! Wat doe je?’ Jeevan zelf wist het aanvankelijk niet zeker, de rijen achter hem mompelden dat hij moest gaan zitten. Er kwam een zaalwacht op hem af. Op het toneel begon het te sneeuwen.
‘Het winterkoninkje doet het,’ fluisterde Arthur, en Jeevan, die het toneelstuk goed kende, besefte dat de acteur twaalf regels was gesprongen. ‘Het winterkoninkje…’
‘Meneer,; zei de zaalwacht, ‘wilt u zo vriendelijk zijn…’
Maar Arthur Leander kwam tijd tekort. Hij wankelde, zijn ogen stonden wazig, en voor Jeevan was het duidelijk dat hij geen Lear meer was. Jeevan duwde de zaalwacht opzij en sprintte richting het trapje dat naar het toneel leidde, maar door het gangpad kwam er een tweede zaalwacht aangerend, waardoor Jeevan niet anders kon dan zich zonder hulp van het trapje op het toneel te werpen. (blz. 11)

Arthur overlijdt op het podium. Jeevan kan hem niet redden. Hij ziet een jong meisje op het podium, één van de kleine meisjes die in het toneelstuk meespeelden, en gaat naar haar toe. Hij probeert haar te troosten en af te schermen van wat er op het podium gebeurt. Even later wordt ze door iemand van het gezelschap opgehaald. Jeevan gaat naar huis. Zijn vriendin is nergens in het theater te zien. Ze heeft niet op hem gewacht. Hij besluit lopend naar huis te gaan. Onderweg wordt hij gebeld door Hua, een vriend van hem. Die zegt dat hij de stad uit moet. De Georgische Griep is uitgebroken en het is ontzettend besmettelijk.

Jeevan besluit naar zijn broer te gaan, die op de bovenste verdieping van een appartementencomplex woont. Bij een supermarkt vlakbij koopt hij veel eten en drinken, zodat ze het een paar dagen kunnen uithouden zonder naar buiten te hoeven. Zal dit voldoende zijn om de ramp te overleven?

Inmiddels is het 20 jaar later. Als lezer reizen we mee met het Reizende Symfonieorkest. Zij reizen van dorpje naar dorpje om daar toneelstukken van Shakespeare op te voeren en klassieke muziekconcerten te geven.

Wat is er in de tussentijd gebeurd? Heeft Jeevan de Georgische Griep overleefd? Wie is de Profeet waar het Reizende Symfonieorkest over hoort?

Lees de rest van mijn recensie op mijn blog En een kloddertje roze hier...

Ik heb dit boek alvast mogen lezen via de Club van Echte Lezers (van uitgeverij AtlasContact)