Veelbelovend debuut

De krijtman volgt de ik-persoon (Ed) en zijn vrienden in de jaren 80 en in het heden.
In het jaar 1986 hebben ze een aantal traumatische gebeurtenissen meegemaakt die nooit naar volle tevredenheid zijn opgelost en hier worden ze in het heden nog steeds door achtervolgt. Het verhaal wisselt tussen toen en nu met duidelijke hoofdstukken, je vraagt je nooit af in welke tijd van het verhaal je zit.
Aan het einde komen alle draadjes bij elkaar en zitten er wat twists in die je achteraf aan had kunnen zien komen maar op het moment zelf toch wel enige verbazing geven, maar ik moet toch eerlijkheidshalve toegeven dat voor mij niet alles naar volle tevredenheid duidelijk is geworden, ik heb wel wat vraagtekens overgehouden.
Maar positiviteit over het verhaal overheerst en zou zeker nog een keer een boek van haar gaan lezen.

De cover vind ik erg goed gevonden bij het boek en erg onheilspellend. Ook mooi gedaan het lijkt net op t schoolbord van vroeger.

Grappig is dat C.J. Tudor op het idee voor het boek is is gekomen doordat haar kindje een doos stoepkrijt had gekregen en zij krijtmannen op de stoep had getekend