wat een aangename verrassing

Soms is het fijn dat je helemaal niets van een boek verwacht, want dan kan je nog wel eens heel aangenaam verrast worden. Dat heeft Hendrik Groen zeker gedaan. Ik begon eraan met het gevoel dat het net zoiets zou zijn als 'de honderdjarige man die uit het raam klom en verdween', en die vond ik zo tegenvallen dat ik hem niet heb uitgelezen. Maar dan Hendrik Groen, wat een fantastische man, wat een heerlijk boek. Met een lach en een traan neemt hij je mee in het leven van de gemiddelde bejaarde in een bejaardentehuis. Hij en zijn vrienden van de omanido club doen er alles aan om er nog wat van te maken. Zijn beste vriend heeft totaal geen filter, en stookt de boel maar wat graag op, hij is echt hilarisch. Maar ook de trieste kant van het leven op deze leeftijd komt aan bod. Het maakt het boek des te meer realistisch. Moest af en toe wel even slikken. Maar hulde aan Hendrik en zijn vrienden hoe ze zich staande houden.