De waarheid bestaat niet

En we noemen hem is het verhaal van een moeizame zwangerschap, een familietraditie, een oorlogsheld, over verhalen vertellen en over de waarheid die niet bestaat.
De ik-figuur is zwanger van haar eerste kind en wil haar zoon vernoemen naar een verre oom van wie zij via haar oma een ring heeft gekregen. Deze verre oom is beroemd in de familie omdat hij op 5 december 1946 met een bom een collaborateur om het leven heeft gebracht. Hij heeft hiervoor in de gevangenis gezeten, maar wordt gezien als held.
Voordat haar kind geboren wordt wil de ik-figuur uitzoeken hoe dit verhaal precies in elkaar zit. In korte hoofdstukken, die aftellen van 'nog 27 weken' naar 'de dag', beschrijft ze haar zoektocht naar de bommenneef. Al snel blijkt dat het verhaal heel wat genuanceerder ligt. Ondertussen verloopt de zwangerschap met veel problemen, van een roze wolk is geen sprake, er is voornamelijk ongemak.
Halverwege het boek vertelt de schrijfster dat ze een aantal dingen in het verhaal veranderd heeft, en ga je je als lezer afvragen wat er nog meer aangepast is. Iedereen vertelt/beleeft zijn eigen waarheid.
Het boek leest heel makkelijk weg, maar er zitten veel diepere lagen in het verhaal. De ik-figuur komt niet heel sympathiek over, ze is echt obsessief met haar verhaal bezig en let niet zo goed op haar gezondheid. Uiteindelijk kan ze het verhaal toch goed afsluiten en een beslissing nemen over de naam van haar zoon.
Drie sterren