Ook een minder goede McEwan blijft de moeite waard

In 'Machines zoals ik' maken we kennis met Charlie, de ik-verteller. Charlie is een beetje een nietsnut, hij verdient net genoeg geld met online beleggen om het hoofd boven water te kunnen houden. Hij woont in een sjofel appartement in een voorstad van London en is verliefd op zijn bovenbuurvrouw Miranda. Vrij impulsief besluit hij het geld van een erfenis te besteden aan de aanschaf van een kunstmatig mens: Adam. Charlie vraagt Miranda hem te helpen om Adam te programmeren met persoonlijke voorkeuren. Er ontstaat een driehoeksrelatie: zowel Charlie als Adam worden verliefd op Miranda. Zij kiest voor Charlie, maar gaat ook een keer met Adam naar bed omdat ze wil weten hoe het is. Miranda draagt een geheim met zich mee en als dit aan het licht komt, beïnvloedt het de relatie met Charlie en Adam.
Het verhaal speelt zich af in alternatieve werkelijkheid in 1982: Engeland verliest de Falklandoorlog, Alan Turing leeft nog en de Beatles maken weer een plaat.
'Machines zoals ik' is een boek dat vaak boeiend is maar ook hele 'stroperige' stukken bevat. Dit komt deels door de vertelstructuur: Charlie is een onbetrouwbare verteller. Hierdoor leren we Miranda en Adam alleen kennen door zijn ogen.
Belangrijkste thema in het boek is de vraag wat eens mens onderscheidt van een robot, de subplot over Mark en die van de rechtszaak komen onvoldoende uit de verf wat mij betreft.
McEwan wil teveel aan de orde stellen en dat zorgt ervoor dat de lezer af en toe de draad kwijtraakt (in elk geval ik wel).
Niettemin, ook een minder goede McEwan blijft de moeite waard.