Groot in zijn kleinheid

Misdaadromans zijn er in allerlei soorten en maten. Karin Fossum, een Noorse schrijfster, begeeft zich op het pad van de psychologische misdaadroman. Dit doet ze jaren op zeer verdienstelijke wijze.

In De moord op Harriet Krohn beschrijft ze de lotgevallen van de veertigjarige Charlo Torp. Hij is depressief. Zijn vrouw is overleden, hij heeft een gokverslaving die grote schulden genereert en zijn dochter wil niks meer van hem weten. Hoe komt hij van die schulden af? Hij berooft Harriet Krohn, de situtatie loopt uit de hand en de vrouw sterft. Nu kan Charlo zijn schulden aflossen en een paard voor zijn dochter kopen. Hij lijkt zijn leven weer op orde te krijgen…..

In De moord op Harriet Krohn houdt Fossum het heel klein. De lezer krijgt toegang tot de gedachtewereld van Charlo Torp. Hoe verloopt zijn leven na de moord? Heef hij schuldgevoel? Zo ja, hoe gaat hij hiermee om? Wat zijn zijn twijfels, wat beweegt hem? Hoe hanteert hij zijn angsten?

Vanaf het begin weet Karin Fossum de aandacht te vangen en vast te houden. Ze schrijft in een kenmerkende, sobere en zorgvuldige stijl over gewone en herkenbare mensen. Het boek leest uitermate soepel en soms hou je als lezer je hart vast bij de levenswandel en daden van Charlo Torp. De eenzaamheid van deze man komt ook tot uiting doordat de schrijfster weinig personages introduceert. Vorm en inhoud dekken elkaar.

Op sommige momenten is het niet moeilijk enig begrip op te brengen voor deze moordenaar, op andere momenten valt op dat zijn redenaties wel erg vaak in zijn eigen voordeel uitpakken. Maar de worsteling is er en dat maakt dat de dynamiek van gedrag overkomt. ‘Enerzijds’ en ‘anderzijds’ wisselen elkaar regelmatig af en bevorderen de betrokkenheid bij dit boek.

Karin Fossum heeft ooit gezegd dat ze de inspecteur Sejer ‘groot’ wilde maken omdat hij gerechtigheid vertegenwoordigt. Ook in De moord op Harriet Krohn is dit het geval. Sejer vervult een sobere zijrol en staat symbool voor een rechtvaardige en menselijke politieman.
Een ‘klein’ verhaal, weinig opgetuigd en prachtig geschreven. Karin Fossum heeft weinig toeters en bellen nodig om de psyche van deze ‘gewone’ moordenaar te beschrijven en te ontleden. Zoveel eenvoud en gedoseerde taal duidt op: veel schrappen, herschrijven en sleutelen.