Een wereldberoemd schilderij in de hoofdrol

Het Puttertje van Donna Tartt verscheen al in 2013. Ik vraag me eigenlijk af waarom ik het boek zo lang ongelezen liet. Haar andere boeken, De verborgen geschiedenis en De kleine vriend, heb ik immers graag gelezen, met toch wel een voorkeur voor haar eersteling.

In dit fictieve verhaal is een hoofdrol weggelegd voor een bestaand en wereldberoemd schilderij.  Het puttertje is een klein werkje van de Nederlander Fabritius uit 1654. Het stelt een vogeltje voor, een puttertje of distelvink.De schilder, een leerling van Rembrandt, heeft de ontploffing van een kruitopslagplaats in Delft niet overleefd en ook van zijn werken is veel verloren gegaan. Dat maakt Het Puttertje natuurlijk extra bijzonder.

In dit fictieve boek is er natuurlijk  nog een andere hoofdpersoon, Theo Decker. We leren hem kennen als tiener en nemen pas afscheid van hem als hij jongvolwassen is. Theo heeft geen makkelijk leven en maakt bovendien heel veel mee – understatement hoor. Al heel jong, op zijn dertiende, verliest hij zijn moeder. Terroristen hebben het museum geviseerd waar zij toevallig samen waren en onder meer Het puttertje bewonderden. Theo overleeft de ontploffing en ook het schilderijtje komt ongehavend uit zijn tweede ontploffing. Het blijft een rol spelen in het verdere leven van Theo.

Dit boek is een opeenvolging van veel gebeurtenissen en toevalligheden. Het is een boek over heel veel: over verdriet, rouw, wanhoop, kwetsbaarheid, eenzaamheid, instabiliteit, maar ook over hoop, vriendschap, vertrouwen en troost. Het is ook een boek over ontsporing, over heel veel drank en drugs.  Over de strijd die het leven kan zijn en over de troost die kunst kan bieden. En natuurlijk gaat het boek ook over kunst, geschiedenis en literatuur.

Veel verklappen over de inhoud lijkt me niet opportuun, dit dikke boek is een ware pageturner. Donna Tartt is meester in het aan het lezen houden van haar lezers. Zowat elk hoofdstuk eindigt met een mini-cliffhanger, maar dit boek bevat niet alleen spanning, er zijn ook tragere, beschouwende stukken en veel sfeerbeelden. En het einde, tja, dat is misschien niet zo sterk als had gekund, de moraliserende boodschap die nog snel wordt meegegeven is wat overbodig, maar dit boek vormt een prachtig geheel!