Het in 1966 als de achtjarige zoon van Lucille en Harold verdrinkt. Bijna 50 jaar later staat hij opeens met agent Martin Bellamy. Hij is teruggekeerd uit de dood en teruggevonden in China. Lucille en Harold zijn ondertussen hoogbejaard, maar krijgen hun achtjarige zoon weer onder hun hoede. Beiden weten ze niet goed wat ze ermee aan moeten. Is Jacob echt teruggekeerd en wat is hij? Is hij een mens of een iets….. Harold lijkt het er moeilijker mee te hebben als zijn vrouw. Overal komen mensen terug uit de dood wat soms bizarre beelden geeft. En natuurlijk treed ook het probleem van een overschot van mensen op. Want hoeveel mensen kunnen erbij en wat doen we ermee. Ook is niet van iedereen te achterhalen waar ze vandaan komen. De overheid besluit dat de mensen in Kampen opgesloten moeten worden. Ook Jacob word weer weggehaald maar Lucille en Harold vinden niet dat hij alleen in het kamp kan. Harold besluit met Jacob mee te gaan. Ze bouwen een bijzondere band op met agent Bellamy wat op zich mooi door het boek heenloopt.
Ook mijn gedachten gaan met me op de loop. Ik vind het een fascinerend gegeven. Wie zou ik terug willen zien en wat zou ik ervan vinden om opeens overleden mensen weer te zien “leven”. Mensen die vermoord zijn, zullen hun moordenaar kunnen aanwijzen, maar wat zou het met de wereld doen….. Hoewel het boek wel met mijn gedachten op de loop gaat, lukt het me niet om echt in het boek te komen. Ik verwacht nog een spannende ontwikkeling, maar die komt er niet. Het kost me ook erg veel tijd om het boek uit te lezen omdat ik sommige stukken overlees om het beter te begrijpen. Zo lyrisch als het boek aangeprezen word kan ik er helaas niet van worden. Jammer had er veel van verwacht, maar het kan niet voldoen aan de hoge verwachtingen die op de kaft worden geschetst.