Ik heb dit boek gekocht toen het net de Hercule Poirot-prijs had gewonnen, uit nieuwsgierigheid naar deze nieuwkomer bij de Vlaamse thrillerauteurs. Vervolgens heb ik het bijna twee jaar in mjn boekenkast laten liggen omdat de covertekst niet aansprak en ook een vluchtig doorbladeren mij niet tot echt lezen had aangezet.
Met opnieuw een uitreiking van de Hercule Poirot-prijs in het vooruitzicht vond ik dat het toch echt tijd werd dit boek te lezen. Bovendien is het niet dik, wat na een aantal serieuze kanjers, een verademing leek.
Viel dat even tegen ... Als ik de andere recensies lees, ben ik het alvast eens met de vaststelling dat dit boek 'erudiet' is. De auteur is duidelijk belezen en laat dit in het boek graag merken door de talrijke citaten, die ze dan ook nog vertaalt voor de ongetwijfeld minder belezen lezer... ergerlijk, maar tot daar aan toe. De auteur wordt alvast nergens platvloers, wat je van sommige andere Vlaamse auteurs niet kan zeggen.

Een thriller kan je dit boek volgens mij niet noemen. Ik vond het alvast nooit spannend. Het springt voortdurend van de hak op de tak en in de plot zijn er ontelbare losse eindjes. Wat doet het verhaal van Otto Gross in dit boek? Moest er gewoon iets inkomen over Freud en Jung? En de moord op de privé-detective en diens secretaresse ...je weet hooguit in welk milieu je de dader moet zoeken, maar naar het waarom heb je verder het raden.

Kortom ik vind dit boek niet een echte aanwinst voor mijn boekenkast. Of het een aanwinst is voor het Vlaamse thrillergebeuren, dat laat ik aan het oordeel van de andere lezers over.